ریچارد رورتی در مقاله‌ی «تروتسکی و ارکیده‌های وحشی» به فرآیندِ رشدِ خود به عنوانِ یک فیلسوف نگاهی رمانتیک می‌اندازد. او با استفاده از قالبِ «روایتِ بلوغ»، رشد و بالندگیِ فکریِ خویش را به‌سانِ فاصله‌‌گرفتنِ تدریجی از رؤیای نوجوانی‌اش تعبیر می‌‌کند؛ این رؤیا عبارت بود از در قابِ یک تصویرْ در‌آمیختنِ زیباییِ زایدالوصفِ ارکیده‌‌های وحشی و رهاییِ جامعه‌ای تحتِ استثمار از درد و رنجِ این‌جهانی: آرزوی حفظِ واقعیت و عدالت در منظره‌ای واحد. «یورگن هابرماس»

بخش‌های نخستِ مقاله‌ی یورگن هابرماس شرحی بسیار همدلانه و تیزبینانه از انگیزه‌هایی ارائه می‌دهند که مرا به اتخاذِ دیدگاه‌های فلسفیِ کنونی‌ام سوق دادند. من پس از خواندنِ این شرح خطِ سیرِ فکریِ خودم را بسیار بهتر دریافتم. هم‌چنین آن بخش‌ها نشان می‌دهند که من و هابرماس تا چه حد در نگرشِ خود به تاریخِ فلسفه و وضعیتِ کنونیِ فلسفه اشتراکِ نظر داریم. کتابِ هابرماس ــ گفتمانِ فلسفیِ مدرنیته ــ تأثیرِ بسیار زیادی بر من نهاد. از زمانی که آن کتاب را خواندم در نظرم «چرخشِ زبانی» به مثابه‌ی جزئی از حرکتِ بزرگ‌ترِ عقلانیّتِ سوژه‌محور به سمتِ عقلانیتِ ارتباطی آمد. «ریچارد رورتی».