کتاب تاریخ گریه از آثار مهم نویسنده و یکی از معدود آثار فلسفی - روان شناختی اجتماعی است که جدای از بدیع بودن موضوع آن، با نگاهی نوین به مسئله ی گریه و شیون و سوگواری در جوامع بشری پرداخته است. گریه با انسان پیوندی پیوسته و دیرینه دارد و عمر آن به درازای عمر انسان است. پس از آفرینش حضرت آدم (ع) و تولد فرزندان اش هابیل و قابیل هنگامی که هابیل به دست قابیل کشته شد آدم چهل روز بر مزار هابیل گریست و سپس از خداوند خواست تا فرزندی صالح و نیکوکار به او ببخشاید که جای خالی هابیل را برایش پر کند. خداوند دعای آدم را پذیرفت و شیث را به او داد که خود از پیامبران خدا بود. بنابر این گریه از زمان ورود انسان به این کره ی خاکی همواره همدم و همراه او بوده است. در کتابهای آسمانی ، به ویژه در قرآن کریم نیز بارها از واژه های «بکی» (گریه) و «دمع» (اشک) سخن به میان آمده است. اینک نویسنده در کتاب تاریخ گریه در چندین فصل مختلف، با کندوکاو در تاریخ و اسطوره ها و افسانه ها و واقعیتها به بررسی گریه و زاری و شیون و سوگواری انسانها و تغییر و تحول آن در طول زمان می پردازد. این نخستین اثری است که از این نویسنده به زبان فارسی ترجمه میشود.